Voyage: Shanghai Nights

Het was zoals ik had verwacht dat China zou zijn,
als ik er ooit zou aankomen. Gigantisch leeg. Er paradeerden
wel wat mensen maar die waren hoofdzakelijk voor de sier,
net als de muurschilderingen werd ik aangestaard alsof ik
een rat was op sterk water. Door nauwgetrokken spleetoogjes
en opgewonden lachjes gevolgd. Ik had niet willen luisteren,
bevond me nu in een vijandig land van onbekende klanken
en tekens. Ik dacht dat kunnen zeggen: 'Ik ben in Shanghai

en weet de weg' pas na lange tijd zou gaan vervelen. In feite
was ik al verdwaald voordat ik een voet aan land had gezet.
Want het Shanghai van Mercurius was het mijne niet. De geur
van Shanghaise nacht sijpelde mijn aderen binnen en ik snoof
haar in lijnen op. Haar exotische kronkelingen verdreven
het gif uit mijn bloed. In dit land voel ik me thuis, bijna.
Zo'n gevoel dat past maar niet te plaatsen is, een puzzelstukje
dat niet in elkaar schuift, zonder wroeging van lucht. De stank

van benzine en eeuwen verrotting deden me denken aan
het oude China, vraag me ook niet waarom. Mijn gedachten
liepen dood in de benevelde steegjes van Parijs in het oosten
waar geen stilte bestaat; en ook geen duister. Licht slaapt er
nooit. De wereld mag dan verkouden in bed liggen, maar
Shanghai is een terminale kankerpatient aan speed.